Mijn moeder is een sterke, onafhankelijke, creatieve, gezellige, eigenzinnige, humorvolle moeder. Iedereen is dol op haar, onze kinderen, kennissen en ook mijn vriendinnen lopen met haar weg. Ze was er altijd voor mij, geloofde in mij, vertrouwde me (man, wat heb ik een vrijheid gehad als puber).  

Haar leven is niet makkelijk geweest, 2 vervelende huwelijken, en altijd alles alleen moeten doen. 

Maar ze pakte zich altijd weer bij elkaar, zette haar schouders eronder en…..  door!  Dat noemen mama en ik 'lachen en zwaaien'. Herpak jezelf, laat niet binnenkomen wat je toch niet kunt veranderen. Nu nog schrijf ik briefjes voor haar met deze tekst die ik ergens neerleg. En als ze vindt dat men naar tegen haar doet zeg ik haar 'lachen en zwaaien, mama, lachen en zwaaien'. Als ze het moeilijk heeft helpt het haar, ze herkent deze zin.

4 jaar geleden kreeg ze haar eerste herseninfarct, vasculaire dementie werd vastgesteld. En langzaam (maar soms ook met grote sprongen) zie ik het gebeuren. Langzaam neem ik afscheid van mijn moeder, maar ze is er en och wat hebben we soms nog een lol! 

Omdat ik graag schrijf ben ik over haar gaan bloggen, en dat helpt, het helpt mij verwerken en het helpt mij niet vergeten.  

Misschien helpen mijn verhalen jou ook, dat hoeft niet alleen met een eveneens dementere ouder te zijn, maar wellicht door te accepteren dat iedereen anders is en iedereen opeens (ongewild) kan veranderen. Leer ermee dealen. Schouders eronder en … (met verdriet, woede, humor, liefde) door, lachen en zwaaien!  

Sabine Terheggen