De beste

Door je ziekenhuisopname en delier kwam je opeens in een tehuis. Crisisopvang. Zo blij dat ik nooit ‘De Beslissing’ heb hoeven nemen. Diep van binnen wist ik dat dit de enige optie was. Desondanks heb ik maanden met het idee gelopen dat ik had moeten ageren tegen deze beslissing. Op de barricades gemoeten. Tegen de artsen moeten zeggen dat je best nog naar huis kon.
Dat gevoel werd niet beter mam, want weet je wat ik hoorde toen je net in het tehuis woonde? Je was ‘de beste’ bewoner. Daar was ik blij om, maar dat maakte mij ook aan het twijfelen. Kennelijk moest je veel slechter zijn om daar te wonen. Hadden de artsen het mis? Kon je best nog een pan op het vuur zetten, en draaide je het gas uit als je de aardappels afgoot? Of ging je met iedere onbekende mee? Gaf je je pinpas zomaar af? En tekende je elk contract aan de deur?

Hoe dan ook, natuurlijk ben jij de beste. De beste in omgaan met, in leuk zijn, in er wat van maken. Eigenlijk gewoon de beste. Jammer dat naarmate je ziekte erger werd je ook van die beste eigenschappen afscheid moest nemen. Jammer dat andere, nieuwe bewoners nu de beste van het tehuis zijn.
Was je nog maar in staat een wurgcontract aan de deur tekenen bij een of andere flapdrol die ik daarna haarfijn duidelijk kon maken dat dit geen eerlijk zakendoen was. Dit lukte altijd, er is toch bij de meeste colporteurs iets van schaamte als het zakendoen betreft met lieve oude vrouwtjes (met helse dochters ;)