Vanmorgen was het moment daar. Voor het eerst mocht ik bij je op bezoek mama! We hadden jou niets verteld want stel dat er toch iets mis zou gaan. Op de afgesproken tijd stond ik voor de deur van het huis waar je woont. Bij de ingang hingen slingers en balonnen. De directrice en case manager stonden mij op te wachten in hun feestjurken. Ik voelde me even een celebrity.
Vervolgens door de keuring. Vragenlijst, temperatuur gemeten, handen desinfecteren, mondkapje op (gelukkig hoort wegen niet in dit rijtje ). En daar ging ik richting je appartement. Het hart klopte in mijn keel. Bizar dat ik zo nerveus was je weer te zien.
Het was heerlijk. We hebben gedanst, gelachen, beetje gehuild, en je liet me van alles zien in je appartement. Uiteraard heb ik alles bewonderd. Binnen een half uur was alles weer heel normaal. Alsof er geen bezoekersstop is geweest.
Het aanraken was wel heel bijzonder. In de media noemen ze dit gebrek hieraan ‘huidhonger’. Wat een rotwoord (alsof een wolf een paar schapen verslindt). Liever zeg ik knuffeltrek.
Deze is gestild.
(Wil je zien hoe dit weerzien verliep? Klik dan op de titel van dit stukje als het filmpje niet hieronder verschijnt.)
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een geweldig filmpje, ontroerend en zo herkenbaar. Wat fijn dat jullie elkaar knuffelen. Geef haar maar dikke knuffel van mij
Zit ik net lekker in de make up, omdat ik vandaag na maanden weer eens naar de kapper mag.... rollen de tranen over mijn wangen van ontroering, pijn en allerlei andere, niet thuis te brengen emoties. En bedankt hè!?! 😉🥰