Delier

Ik was erbij, de tranen springen in mijn ogen als ik aan dit moment terugdenk. Ik wist precies (de laatste vrijdag van de herfstvakantie 2018 om 02.15 in de nacht) nu gaat het mis. Je lag op de intensive care van het CWZ, we hadden die middag afscheid van je genomen, de kans dat je het zou halen was minimaal. Je had zulke grote longembolieën dat tromboliseren je enige kans was. Of je dit aan zou kunnen met je darmontsteking en je vasculaire dementie, de artsen dachten van niet. We namen afscheid, en hielden tijdens het tromboliseren je hand vast, mijn broer en ik ieder aan 1 kant van het bed. En na spannende uren leefde je nog, hoe was het mogelijk. Ik ben die nacht bij je gebleven, en zag het gebeuren. Het delier nam je over. Jij trok aan alle slangen het delier trok aan jou. Je wilde uit bed, werd boos op mij, op iedereen, op je delier. Je wilde je dekens scheuren en probeerde in de lucht te naaien met een denkbeeldige naald en draad, propte de lakens in je knuisten en ging daarmee een soort van dirigeren, je benen trappelden in het niets. Daar ging je….. ik zag het gebeuren, wist wat er ging gebeuren, en mam wat deed me dat pijn.