Oei, ik stoei

Toen ik kinderen kreeg snapte ik geen jota van kinderen, en toch was ik er zelf 1 geweest. Van een vriendin kreeg ik het boek 'oei ik groei'. Daarin las ik dat kinderen met sprongetjes groeien in hun ontwikkeling. Ze vertonen nukkig gedrag en vervolgens kunnen kleine kinderen opeens meer dan daarvoor. Een ontwikkelingsspurtje.

Het boek voor jou heb ik al bedacht mama, ik noem het 'oei ik stoei'. Bij jouw vorm van dementie ga je met sprongetjes achteruit… Je bent in de war, nukkig, boos, verdrietig en opeens kun je iets een stuk minder of soms zelfs niet meer. Groeien lukt niet meer. Na een spurt achteruit is het telkens weer de vraag wat je niet meer kunt wat je daarvoor wel kon. Je kunt bijvoorbeeld al niet meer lezen of schrijven en alles waar knopjes aanzitten snap je niet meer.  Maar vechten doe je wel. Dat weet ik en ik zie het mama. Jij vecht ‘oei ik stoei'! En ook daarop ben ik trots, net als op mijn kinderen, blijven proberen, al levert het in jou geval helaas weinig op.