Veranderingen

De moeilijkste periodes zijn de periodes met veranderingen. Een ziekenhuisopname, een verhuizing, coronamaatregelen. Je bent volledig van slag. Dit uit zich altijd in huilbuien, paniek, slaan, schelden, incontinentie en nog moeilijker uit je woorden komen, met woorden als kakkakkak tot gevolg. Een week geleden kwam er een nieuwe bewoonster. Dit is altijd lastig. De ene buurvrouw is de andere niet. Zo is het leven. En bij de ene nieuwe bewoonster gaat het wennen aan elkaar soepeler dan bij een andere. Als je niet dement bent heb je nog respect voor elkaars eigenaardigheden. Als je dement bent snap je elkaars eigenaardigheden niet, en is het lastig respect voor elkaar opbrengen. Dus zijn er aanvaringen. Tref ik je huilend, in paniek en overstuur aan. Hier kan niemand iets aan doen, de buurvrouw niet, jij niet, ik niet, de medewerkers van het tehuis niet. Wat we nu ook proberen.
Vroeger had ik een romantisch beeld van een tehuis. Als ik daar ooit zou komen te wonen ging ik er een feestje van maken! Gezellig met zijn allen, lachen, dansen, borrelen, bingo.
De werkelijkheid blijkt anders te zijn. Aanscherpen van de zorgindicatie enzo.
Mijn vader zit in een tehuis met lichamelijke klachten, daar praten ze nauwelijks tegen elkaar. Gunnen elkaar weinig. Mopperen.
Jij zit in een woongroep met dementerenden. Tot elkaar veroordeeld, of je wilt of niet. Irritaties lopen soms hoog op omdat je niet meer in staat bent afstand te nemen van of weg te lopen uit nare situaties.
Mijn romantische beeld over ‘later’ is voorgoed verdwenen. Een angstbeeld om ook mopperend of geïrriteerd te eindigen doemt op. We moeten nu extra lachen, dansen en borrelen. Iemand zin in een potje bingo?