Dansen

Je gelukkig- en verdrietmomenten wisselen elkaar in rap tempo af. Over het algemeen ben je gelukkig (denk ik, hoop ik). In de rapportage van het tehuis lees ik dat je verdrietig bent. Manlief zegt; bel je moeder even dan weet je hoe het gaat. Ik bel het tehuis en krijg je aan de lijn. Het gaat net even niet, je bent verdrietig. Waarom kun je niet uitleggen. Je huilt met lange uithalen. Ik besluit langs te gaan. Ik wil even in je ogen kijken. Onze dochter gaat mee, voor mij gezelliger.

Je bent helemaal niet verdrietig. Hee, hallo, zwaai zwaai. Zet je erover heen Sabine, zeg ik tegen mezelf, je kwam om te zien of het goed ging. Nou, fijn dus, het gaat goed, dan maken we er ook wat van. We gaan naar je kamer, 3 generaties vrouwen en ik zet een muziekje op.

Dan ook maar een gek dansje. Mijn dochter en mijn moeder lachen om me. Maar het werkt aanstekelijk, voor we het weten staan we alle drie op je kamer te dansen, wel een half uur. Onze dochter is super beweeglijk, kent alle juiste moves. Ik doe Michael Jackson en alle andere uit mijn tijd na. Eerst kijk je alleen, trekt dan een gekke dansjes-bek en beweegt vervolgens ritmisch met je armen benen. Je vind het fantastisch, je straalt. Na een paar liedjes ben je moe, gaat zitten wijst naar de aanliggende kamer, en zegt: ssstttt… Magisch moment is over, maar oh zo memorabel!