Elke keer als ik bij je ben is het weer een zoekplaatje. Waar is je borstel, chocola, sieraden, shawl en ga maar door. Je sleutel draag je al 3 jaar om je nek, maar dan nog raakt hij kwijt. Telkens bedenk je een nieuwe plek voor je spullen, met als gevolg dat je altijd alles kwijt bent. En kon ik nou maar enige logica in je verstopplekken ontdekken, maar dat lukt me niet. Dagcreme ligt in de wasmand, stiften in een envelop, verf in het keukenkastje en sieraden onderin je schoenen. Zelfs als ik niets zoek vind ik van alles als ik een kastje openmaak. Zie foto voor de prachtige bestekla (inderdaad bestek, maar wat doen een shawl, waaier, billendoekjes en anderhalf koekje daar?). Zo kopen we ook vaak iets opnieuw voor wat later toch weer te voorschijn komt.
In een lezing over dementie leerde ik dat je op deze manier probeert orde in de hoofdverwardheid te krijgen. Ik leerde dat ik ook niet mag 'helpen' opruimen, dat brengt je alleen maar meer in de war.
Maar sommige dingen zijn onvervangbaar. Daarom hebben wij samen je sieraden uitgezocht. En heb ik je verteld dat ik een deel opberg. Deze sieraden kun je altijd omruilen met wat je nu in je woning hebt. Ik leg je uit dat ik bang ben dat door je verstopacties herinneringen aan jou minder tastbaar kunnen worden. Ik vond dat heel moeilijk je te vertellen, alsof ik je niet vertrouw. Jij vond het niet moeilijk, je hebt volledig vertrouwen in mij en wat ik doe. Een week later opende je je sieradendoos vol trots en zei: veel!
Reactie plaatsen
Reacties