Je bent altijd goed met woorden geweest mama. Je troostte me ermee, maakte me ermee aan het lachen, gaf me advies, wist me te raken, maar vooral maakte het jou wie je bent. Hoe moeilijk is het om die woorden te verliezen, ik kan het me niet eens voorstellen.
“Schrijven met dobbelding met hagel erin” zei je vol overtuiging en daarbij keek je naar iemand. Je merkte dat ik het niet begreep. Dus ik vroeg; bedoel je die mevrouw? Ze is aan het lezen mama…. “Ja, lezen”, duh dat zei je toch….
Een gesprek is inmiddels onmogelijk, je gebruikt vaak totaal andere woorden dan je bedoelt. Een man is een krak, een stoel een pet. Of zinnen als kading van floe floe, rechts kadong. Maak daar maar wat van.
De logopediste in het huis waar je woont legde uit dat zoals wij jou woorden niet begrijpen, onze woorden ook als Chinees bij jou binnenkomen. Het werkt dus 2 kanten op. Hoe angstig moet het voor je zijn dat wij jou niet begrijpen maar jij ons dus ook niet. Hoe vreemd dat jij denkt dat je gewoon verstaanbare taal speekt. De periode dat ik tegen je kan zeggen dat ik je niet snap, of je vraag het met andere woorden te vertellen, is voorbij. Een half jaar geleden sprak ik nog ‘yvonne’s’, een bijzondere taal waarvan ik de basis begreep.
Weet je waar ik echt trots op ben! Je blijft praten, raakt soms gefrustreerd, stopt soms abrupt in een verhaal, maar geeft je enthousiasme om te spreken niet op! Vertelt hele verhalen, waarbij je ook op reactie van mij wacht. Door jou intonatie weet ik of ik moet lachen, huilen of ‘nee echt’ of ‘geweldig’ of ‘wat stom’ moet zeggen.
Aan het begin van je ziekte kwamen we in een museum de kaart op de foto tegen, we wisten dat deze hier speciaal voor jou lag. We stonden samen omarmd te huilen in de museumwinkel. Een gesprek is niet vanzelfsprekend.
Reactie plaatsen
Reacties
😢